هر رشته ی علمی، هنری یا پزشکی همراه با گرایش های آنها دارای به اصطلاح زبانی تخصصی خاص خود هستند. در واقع زبان که نه! دارای فرهنگ واژگانی ویژه خودشان هستند که به آن گِلُوساری (Glossary) گفته می شود. آنها را می توان حفظ کرد. گلوساری اصطلاحات مشترک بین تمام افراد متخصص در یک حوزه ی کاری است. مثلا نقاشان می فهمند «ژوژمان» یعنی چه و مهندسان کامپیوتر می دانند «کالیژن دیتکشن» چیست. پزشکان و معماران و دیگران هم واژه های مخصوص به خود را دارند که بین همه ی آنها مشترک و قابل فهم است. اما گلوساری ها زبان نیستند و به اشتباه در دانشگاه به آنها زبان تخصصی گفته می شود. شایان گفتن است گلوساری ها از بدنه ی اصلی زبان مقصد استفاده می کنند که در ایران فارسی و در یونان لاتین است و به گسترش زبان مقصد و پویایی آن کمک می کنند. هر چند که این روش سخن گفتن و تعاملات مخالفان زیادی هم در عوام و هم در ادیبان زبان مقصد دارد.
